Thursday, June 14, 2012

Rantanplan

Η Μέρκελ υποστήριξε πρόσφατα ότι οι βοήθειες που χορηγήθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια αντιπροσωπεύουν μιάμιση φορά το ΑΕΠ της χώρας και τις συνέκρινε με το σχέδιο Μάρσαλ που βοήθησε στην ανοικοδόμιση της Γερμανίας μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πιο ευγενικός και μετριοπαθής χαρακτηρισμός που μου έρχεται στο μυαλό σχετικά με αυτή την παρομοίωση, είναι ότι η κυρία Μέρκελ παίρνει την πραγματικότητα, της βαράει δύο πιρουέτες, της κάνει ένα σπαγγάτο, της κοπανάει και δύο κωλοτούμπες και μας τη σερβίρει σε άλλη μία παιδαριώδη αφήγηση, που οδηγεί τον κάθε ιστορικό που σέβεται τον εαυτό του να χτυπάει τατουάζ με το χριστό φαντάρο. Πάμε να δούμε γιατί:

Η "βοήθεια" που έχει λάβει η Ελλάδα και που αναλογεί στο 150% του ΑΕΠ της προκύπτει από έναν καταπληκτικό υπολογισμό 170δις βοήθειας από το ΔΝΤ + 140 δις του PSI. Αυτό όπως θα δούμε είναι λάθος. Η Ελλάδα το 2010 όταν και προσέφυγε στο μηχανισμό στήριξης βρισκόταν σε κρίση φερεγγυότητας (solvency crisis) και όχι σε κρίση ρευστότητας (liquidity crisis) με αποτέλεσμα τα νέα δάνεια να πηγαίνουν σχεδόν αποκλειστικά προς την αποπληρωμή των παλαιών δανείων. Αυτό δεν το λέω εγώ ο άσχετος αλλά το λένε πχ οι New York Times το λένε οι γερμανοί αξιωματούχοι της Deutsche Bank, καθώς επίσης το λέει και ο προυπολογισμός του κράτους. Η διαφορά της κρίσης φερεγγυότητας με την κρίση ρευστότητας είναι η διαφορά της μέρας με τη νύχτα. Περιληπτικά αυτός που έχει κρίση φερεγγυότητας έχει μία μονάχα επιλογή και αυτή δεν περιλαμβάνει νέα δάνεια αλλά τη στάση πληρωμών. Ο αριθμός των απιθανοδις που θα φορτώσεις σε κάποιον που έχει χρεοκοπήσει και το χρέος του έχει καταστεί μη βιώσιμο, είναι απλώς αδιάφορος καθώς αντί να τον διευκολύνεις του προσθέτεις περισσότερα βάρη.Το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας δυστυχώς αντιμετωπίστηκε ως κρίση ρευστότητας γιατί αυτό συνέφερε τότε τους Γαλλογερμανούς τραπεζίτες και έτσι αποφάσισαν να φορτώσουνε το Ελληνικό δημόσιο με περισσότερα δάνεια, δάνεια που φυσικά δεν θα αποπληρωθούν ποτέ. Αυτό φυσικά το παραλείπει βολικά η Φράου.

Αυτό που επίσης δε λέει η Μέρκελ, είναι ότι η Γερμανία μετά το δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο αθέτησε το χρέος της για δεύτερη φορά μέσα σε 20 χρόνια καθώς είχε αθετήσει και το χρέος του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου προς τις ΗΠΑ. Κοινώς οι Γερμανοί πρέπει να είναι ο μεγαλύτερος μπαταχτσής του 20ου αιώνα. Το σημαντικό εδώ είναι ότι τα κεφάλαια από τα σχέδια Μάρσαλ των ΗΠΑ δεν διοχετεύθηκαν για την επαναχρηματοδότιση του χρέους των Γερμανών.  Τα νέα κεφάλαια διοχετεύτηκαν για την ανοικοδόμιση της χώρας και όχι για την αποπληρωμή χρέους προς τις αμερικανικες τράπεζες. Αυτό από μόνο του αρκεί για να καταστίσει οποιαδήποτε σύγκριση του σχεδίου Μάρσαλ με αυτό που γίνεται στην Ελλάδα, απλώς κακόγουστο αστείο.

Επίσης η αναλογία των δανείων προς επιδοτήσεων (δηλαδή μη δανεικών) του σχεδίου Μάρσαλ ήταν περίπου 15% προς 85%. Αυτή η αναλογία ίσχυε τόσο για την Αγγλία και τη Γαλλία όσο και για τη Γερμανία, όπου με τη συμφωνία του 1953 ουσιαστικά αθέτησε όλο της το χρέος (πλην ενός δις δολλαρίων προς τις ΗΠΑ). Στην Ελλάδα αυτή η αναλογία είναι 98% δάνεια, προς 2% άμεσης βοήθειας (αν πούμε ότι το ΕΣΠΑ είναι κάτι τέτοιο). Επίσης περίπου το 90% των χρημάτων που λαμβάνει η Ελλάδα από το Μάιο του 2010 έχει διατεθεί για την αποπληρωμή/αναχρηματοδότηση του χρέους της χώρας αντί να διοχετευθεί στην ανοικοδόμιση της παραγωγικής βάσης. Τώρα πως επιχειρεί η Μέρκελ να παρομοιάσει τα δανεικά που μας δίνει με την άνευ όρων χρηματοδότιση που τους έδιναν οι Αμερικάνοι μόνο η ίδια το ξέρει. Άρα τα δανεικά που δίνονται στην Ελλάδα έχουν τόση σχέση με το σχέδιο Μάρσαλ όση έχει και η Μέρκελ με την αλληλεγγύη.

Η αναλογία της Μέρκελ θα ήταν σωστή μόνον εάν πρώτον η Ελλάδα και οι δανειστές της είχαν προχωρήσει σε διμερή συμφωνία για τη μερική διαγραφή του χρέους προκειμένου αυτό να καταστεί βιώσιμο. Δεύτερον εάν υπήρχε η επιβολή ενός μνημονίου με κύριο γνώμονα τη μεταρρύθμιση αντί την τιμωρία και τη λιτότητα. Τρίτον αν ταυτόχρονα οι εταίροι, μας είχαν δώσει έστω το ένα τρίτο από αυτά τα απιθανοδις που πετάνε για την αναχρηματοδότιση του χρέους προκειμένου να χτίσουμε την παραγωγική μας βάση και να ανοικοδομίσουμε τη χώρα, όπως ακριβώς έκαναν και οι Γερμανοί το 1947. Στη συνέχεια θα είχαμε ελπίδες να αποπληρώσουμε το υπόλοιπο χρέος αντί να κυνηγάμε το έλλειμμα όπως ο σκύλος την ουρά του.

Τότε πρώτον, η Ελλάδα θα είχε πραγματικές πιθανότητες να μεταρρυθμίσει και να παραμείνει ως ισότιμο μέλος της ζώνης του ευρώ και δεύτερον το συνολικό κόστος διάσωσης της Ελλάδας για τους ευρωπαίους φορολογούμενους θα ήταν αρκετά μικρότερο από το σημερινό. Αυτό σε συνδυασμό με παρεμβάσεις προκειμένου να διορθωθούν τα δομικά προβλήματα του ευρώ, θα ήταν ένα πραγματικό σχέδιο Μάρσαλ, που θα βοηθούσε πέρα από την Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες του Ευρώ. Η μείωση του κράτους, η εσωτερική υποτίμιση, και η συνεχής ύφεση  άνευ προοπτικής δεν οδηγεί σε κάποια φιλελεύθερη εδέμ αλλά στην οικονομική καταστροφή και στον κατακερματισμό της κοινωνίας. Αν δεν πλαισιωθεί η "βοήθεια" από επενδύσεις στον ιδιωτικό τομέα, τα δανεικά είναι απλώς το αντίστοιχο του να φορτώνεις με περισσότερους βράχους το Σύσιφο και να αναρωτιέσαι γιατί δεν ανεβαίνει το βουνό. Κάπου εδώ καταλαβαίνει κανείς ότι το επιχείρημα που θέλει τους Ευρωπαίους να μας δίνουν λεφτά για να εξαγοράσουμε χρόνο προκειμένου να μεταρρυθμίσουμε ακούγεται ως ανέκδοτο. 

Δυστυχώς η "λογική" των ευρωπαικών ιδεοληπτικών ελίτ μέχρι στιγμής είναι τελείως διαφορετική. Η "επιστημονική" τακτική τους συνοψίζεται στην τιμωρία των περιφερειακών χωρών με νέα δάνεια, και μέτρα λιτότητας τα οποία θα οδηγήσουν σε μείωση της ανάπτυξης και άρα του ΑΕΠ τους, με αποτέλεσμα να καταστίσουν την εξυπηρέτιση των χρεών ακόμα πιο φαντασιακή. Οπότε ας μην έχουμε αυταπάτες ότι οι δανειακές είχαν μεταρρυθμιστικό σκοπό. Αυτό πλέον το παραδέχτηκε δημοσίως ακόμα και η ίδια η τρελοεπιστήμων Μέρκελ. Αυτό είναι στο μυαλό τους ένας τρόπος τιμωρίας των τεμπέληδων νότιων που υπερδανείστηκαν.  Το πρώτο πρόβλημα με αυτό είναι ότι ξεχνάνε αρκετά βολικά ότι για να δανειστεί κάποιος, σημαίνει ότι πρέπει να βρεθεί κάποιος άλλος να τον δανείσει. Και σε αυτή την κρίση που ξεκίνησε από το '08 στις ΗΠΑ, οι φιλελεύθεροι επιμένουν να τιμωρούν συστηματικά τους οφειλέτες και όχι τους δανειστές. Στον καπιταλισμό που τους αρέσει να επικαλούνται όμως εγώ έχω μάθει ότι κανονικά τιμωρείται και εκείνος που κάνει κακές επενδύσεις και μοιράζει θαλασσοδάνεια. Oh well, μάλλον τα έχω μάθει λάθος.

Το δεύτερο πρόβλημα με αυτή την αφήγηση είναι ότι αγνοεί βολικά όλη την οικονομική πραγματικότητα που υπάρχει στη ζώνη του ευρώ. Τα δημοσιονομικά και τα εμπορικά ελλείμματα της περιφέρειας και αντίστοιχα τα πλεονάσματα του πυρήνα είναι αποτέλεσμα δομικών προβλημάτων του νομίσματος. Εκτός δηλαδή κι αν πιστεύετε ακόμα την παιδαριώδη αφήγηση των ειδικών περιπτώσεων. Άρα ναι προφανώς φταίνε και οι Έλληνες που άρπαξαν την φούσκα από τα μυαλά και την τερμάτισαν, αλλά εδώ μιλάμε επίσης για ένα συστημικότατο πρόβλημα. Και επειδή δε μου αρέσει να είμαι ακριβός με τα πίτουρα και φτηνός με το αλεύρι, θεωρώ το συστημικό του προβλήματος εν προκειμένω πολύ πιο σημαντικό. 

Το τρίτο πρόβλημα με αυτό είναι ότι πέρα από το τι είναι κοινωνικά δίκαιο (και το οποίο είναι αρκετά υποκειμενικό ανάλογα με την θέση του κάθε ανθρώπου στην κοινωνία) υπάρχει και το τι είναι οικονομικά σωστό και βιώσιμο. Το να καταστρέφεις τον οφειλέτη σου μακροπρόθεσμα θα οδηγήσει και εσένα ως δανειστή στην καταστροφή καθώς δεν θα πάρεις πίσω τα λεφτά σου. Εκτός δηλαδή κι αν οι Γερμανοί πιστεύουν ότι θα πέσουν (για πρώτη φορά) μέσα τα απιθανονούμερα του ΔΝΤ και ότι θα αντέξει μία κοινωνία σε 10 χρόνια ακραίας ύφεσης χωρίς ιδιαίτερες προοπτικές (εκτός κι αν σκοπεύετε να ζήσετε μέχρι το 2150). Κάπου εδώ πρέπει να βρεθεί να θυμίσει κάποιος στη νεοφιλελεύθερη ελίτ που διοικεί αυτό το ρημαδοτόπο που ονομάζεται ζώνη του ευρώ ότι τα οικονομικά δεν είναι θετική αλλά είναι κοινωνική επιστήμη. Τα μέχρι στιγμής ιατροσόφια τους, η οικονομική τους ορθοδοξία, ο νεοφιλελεύθερος μονολιθισμός τους, και οι πολιτικοί μονόδρομοι που αρέσκονται να επικαλούνται, αναμενόμενα οδηγούν την Ευρώπη σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια.

Τελοσπάντων η ουσία είναι ότι με τους "μηχανισμούς διάσωσης", τα psi, τα target 2 κλπ αυτό που πραγματοποιείται εδώ και 2μισι χρόνια είναι μία συνεχής κρατικοποίηση ιδιωτικού χρέους. Αυτό συνέβη αρχικά με την Ελλάδα, όταν αντί να πραγματοποιηθεί κούρεμα, οι δανειστές κέρδισαν χρόνο, δίνοντας λεφτά των ευρωπαίων φορολογουμενων στην Ελλάδα προκειμένου αυτή να συνεχίσει να αποπληρώνει το μη βιώσιμο χρέος της στους τραπεζίτες των χωρών του πυρήνα που είχαν μοιράσει τα θαλασσοδάνεια. Κάτι αντίστοιχο έγινε με τα χρέη της Ιρλανδίας και προσφάτως της Ισπανίας όπου οι Ισπανοί φορολογούμενοι φορτώθηκαν 100δις νέο χρέος προκειμένου να ξελασπώσουν τις χρεοκοπημένες τους τράπεζες. 

Το ίδιο συνέβη επίσης με το ελληνικό psi, το οποίο η Μέρκελ προσθέτει (140δις) στη μαθηματική της πράξη όταν αναφέρεται σε βοήθεια 150% του ΑΕΠ. Φυσικά και αυτή η βοήθεια του PSI είναι μόνο στο φαντασιακό της Μέρκελ. Από το PSI η Ελλάδα ως κράτος κούρεψε περίπου 35 δις. Τα 140 που προσθέτει ο τιτάνας της πολιτικής, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία λογιστική αλχημεία που περιλαμβάνει πρόσθεση παλαιού χρέους χωρίς την αφαίρεση του νέου. Το PSI έγινε για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον για να κρατικοποιηθεί το ιδιωτικό χρέος, και δεύτερον για να ξελασπώσει το ελληνικό δημόσιο τις ελληνικές χρεοκοπημένες τράπεζες. Μετά το κούρεμα 53%, που υπέστησαν οι ιδιώτες, κρατικοποιήθηκε το νέο χρέος της Ελλάδας η οποία πλέον είναι οφειλέτης της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και των κεντρικών τραπεζών των χωρών της ζώνης του ευρώ. Α ναι ξέχασα με το κούρεμα 53% στους ιδιώτες, το Ελληνικό δημόσιο γλίτωσε περίπου 35δις από 375 δις συνολικού χρέους. Αν δεν καταλαβαίνετε πως καταλήξαμε σε αυτό το μαγικό αριθμό, και πως γίνετε ενώ σας είπαν ότι μας κουρέψανε 53% τους χρέους να ειμαστε πάλι σχεδόν στα ίδια, αλλά με λίγο καλύτερα επιτόκια σας παραπέμπω εδώ. Επίσης μη ξεχνάμε ότι όταν λέμε ιδιώτες που υπέστησαν κούρεμα ομολόγων εννοούμε και ασφαλιστικά ταμεία δηλαδή έλληνες φορολογούμενοι/συνταξιούχοι. Εννοούμε ελληνικές τράπεζες που ανήκουν μερικώς ή εξολοκλήρου στο κράτος (πχ Εθνική, ΑΤΕ). Ενδεικτικά για να καταλάβουμε λίγο την "επιτυχία" του PSI, οι Γερμανικές τράπεζες είχαν ζημιές της τάξεως των 12,1 δις, ενώ μόνο η Εθνική τράπεζα είχε ζημιές από το κούρεμα 10,7 δις. 

Αυτά οι ημιπαράφρονες ευρωκράτες θέλουν να τα ονομάζουν σχέδια διάσωσης, πακέτα βοήθειας, μηχανισμούς στήριξης, ευρωπαική αλληλεγγύη, και άλλα βαρύγδουπα ανακριβή, ενώ στην πραγματικότητα απλώς αποτελούν μηχανισμούς που κρατικοποιούν ιδιωτική χασούρα, και οδηγούν τους Ευρωπαίους πολίτες στην οικονομική καταστροφή και ακόμα παραπέρα.

Τα σχέδια διάσωσης της Ελλάδας λοιπόν εγώ δεν θα τα αποκαλούσα Μάρσαλ πλαν, αλλά στην καλύτερη περίπτωση "Ράτανπλαν". Επίσης όπως καταλαβαίνετε μετά από όλα αυτά ο χαρακτηρισμός "λαικισμός" για την παρομοίωση της Μέρκελ -που προσπαθεί να απευθυνθεί σε ένα Γερμανικό ακροατήριο- είναι τουλάχιστον μετριοπαθής.

No comments:

Post a Comment