Μετά και την επιλογή του Ελληνικού λαού στις 17 Ιουνίου να ψηφίσει το κόμμα που χρεοκόπησε τη χώρα προκειμένου υποτίθεται να αποφύγει την έξοδο από το ευρώ (μία επιλογή που θα πονοκεφαλιάσει τους ιστορικούς του μέλλοντος), πλέον η μπάλα μεταφέρεται στα σαλόνια της κεντρικής ευρώπης. Σε επίπεδο Ελληνικής πολιτικής δεν θα αλλάξει ουσιαστικά τίποτα, καθώς θα συνεχίσουμε να καταστρέφουμε ότι απέμεινε από την οικονομία μας προσπαθώντας να πετύχουμε τους φαντασιακούς στόχους του μνημονίου.
Αρχικά ενημερώνω ότι λατρεύω όλους αυτούς τους καλοθελητές που παίρνουν σβάρνα τα κανάλια και τιτιβίζουν το πόρισμά τους για την επιλογή του Ελληνικού λαού και το "πραγματικό διακύβευμα των εκλογών". Ακούσαμε διάφορες μπούρδες όπως ήταν αναμενόμενο, από το ότι ο Ελληνικός λαός επέλεξε το μνημόνιο μέχρι το ότι ο ελληνικός λαός επέλεξε την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη και το Ευρώ, και τέλος το αγαπημένο μου ότι "οι μηχανισμοί του παλαιού πασόκ έδωσαν τη δυναμική στο Σύριζα". Φυσικά όλα τα παραπάνω είναι θέμα ερμηνείας και συνήθως οι άνθρωποι που βγάζουν αυτά τα εύκολα συμπεράσματα το κάνουν δίχως να κοιτάξουν τα στοιχεία.
Αν βάλουμε κάτω τα νουμεράκια, ο Ελληνικός λαός επέλεξε σε ποσοστό 55% τα αυτοαποκαλούμενα αντιμνημονιακά κόμματα, επομένως άκυρο το πρώτο επιχείρημα με το καλημέρα. Δεύτερον όπως θα δούμε παρακάτω τα διλήμματα ευρώ-δραχμή και ευρώπη-ζουαζηλάνδη, έπαιξαν δευτερεύοντα ρόλο.
Με το αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου, πήραμε μία ξεκάθαρη εικόνα της ελληνικής κοινωνίας. Όσο και να θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλό μας με προφάσεις τύπου "ο Τσίπρας με ανάγκασε να ψηφίσω Σαμαρά", εγώ βλέπω μία ξεκάθαρη σχέση που αποτυπώνεται στα εκλογικά αποτελέσματα. Κατ αρχάς ή ψήφος ήταν κυρίως αντανακλαστική. Δηλαδή τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας (τα οποία έχουν ενεργοποιηθεί εδώ και καιρό με μεταναστευτικά, γερμαναράδες κατακτηκτές κλπ) ήταν καθοριστικά με τον έναν (μνημονιακό ΝΔ, Μανοτζήμεροι) ή με τον άλλο (αντιμνημονιακό πχ νεοναζί) τρόπο, στη διαμόρφωση της ψήφου των παραδοσιακά δεξιών ψηφοφόρων (κεντροδεξιά, λαική εθνικοπατριωτική δεξιά, φιλελεύθερη δεξιά, ακροδεξιά). Η δεξιά πολυκατοικία λοιπόν συγκέντρωσε συνολικά των 48% των ψήφων (Γαλάζιο μπαζοανάχωμα 29,66%, Δελφινάριο Καμμένου 7,5%, νεοναζί 6,9%, Μανοτζήμεροι 1,5%, ΛάΟΣ 1,5%).
Αντίστοιχα λειτούργησαν φυσικά και τα αντανακλαστικά των ψηφοφόρων στα αριστερά της κοινωνίας. Εδώ έχουμε λοιπόν το αριστερό αλαλούμ του σύριζα να συγκεντρώνει 26,8%, το κόμμα του Φώτη -συνεργάζομαι με όλους αρκεί να γίνω πρωθυπουργός- Κουβέλη να συγκεντρώνει το 6,2% και τέλος το ΚΚΕ να παίρνει ένα ταπεινό 4,5%. Μεγάλος χαμένος εδώ φυσικά το ΚΚΕ όπου απώλεσε ακόμα και αυτό το σιγουράκι των περίπου 500.000 ψηφοφόρων, κομμάτι των οποίων αποφάσισε να τελέσει το πρωπατορικό αμάρτημα και να μετακομίσει έστω προσωρινά προς Σύριζα μεριά. Αυτό είναι εντυπωσιακό καθώς μέχρι πρόσφατα θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι ακόμα και μετά τη συντέλεια του κόσμου με πυρηνική καταστροφή, θα επιβίωναν μονάχα οι κατσαρίδες και αυτό το 6,5-8% του ΚΚΕ. Τέλοσπάντων εδώ κρατάμε ότι η αριστερά συγκέντρωσε συνολικά το 37,5%.
Θα μου πείτε τώρα, και το πασόκ; Το πασόκ είναι μία πονεμένη ιστορία καθώς πέρα από την παλινωδία με την εφαρμοφή των μνημονίων, πληρώνει μία κρίση ταυτότητας. Αρχικά πρόδωσε σημαντικό κομμάτι των μηχανισμών του που τρέχουν αλαφιασμένοι αριστερά-δεξιά. Παράλληλα εφήρμοσε μία ξεκάθαρα νεοφιλελεύθερη πολιτική που έδιωξε κακήν κακώς του κεντροαριστερούς ψηφοφόρους του, και έμεινε με τους λίγους πιστούς που είτε περιμένουν την νεκρανάσταση, είτε αποτελούν μηχανισμούς που ακόμα τρέφονται από την συμμετοχή του πασόκ στην εξουσία και γενικότερα αντέχουν ακόμα με τα μνημόνια. Άρα το πασόκ δε λογίζεται ούτε ως αριστερά, αλλά ούτε και ως παραδοσιακή δεξιά, παρά τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που έχει υιοθετήσει. Όσο λοιπόν βαθαίνει η πόλωση, το πασόκ είτε θα πρέπει να ξεκαθαρίσει τι εκπροσωπεί, είτε θα χαθεί στην ιστορία. Ο Βενιζέλας έχει υποσχεθεί re-branding με αλλαγή ονόματος και νέα πρόσωπα, αλλά μη ξεγελιέστε, αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία προσπάθεια του κόμματος να βαρέσει κανονάκι στα θαλασσοδάνεια που είχε πάρει από τις τράπεζες με τη λογική ότι θα διατηρούσε τα 30+% ποσοστά του.
Eθνοδιλήμματα
Το επιχείρημα περί ψήφου βασισμένης στο υποτίθεται εθνικό δίλημμα ευρώ ή δραχμή που δρομολόγησαν οι χρεοκοπημένοι καναλάρχες μας, σε συνεργασία με τους φιλομνημονιακούς, "βρίσκει" σε πολλές μπάντες όπως θα δούμε στη συνέχεια. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εδώ είναι οι πρώην γαπικοί και οι πρώην σημιτικοί ψηφοφόροι που ουσιαστικά ήθελαν να το παίξουν κατενάτσιο. Δηλαδή είπαμε ρε παιδί μου δεν θέλω να ρισκάρω ούτε για ένα μιλισεκόντ την παραμονή μας στο ευρώ, ταυτόχρονα όμως δεν θα ψηφίσω τους κλέφτες του Σαμαρά, το δελφινάριο του καμμένου ή το βενιζελικό πασόκ που σιχαίνομαι αντανακλαστικά ενώ τέλος δε μου πάει η καρδιά να το ρίξω στο λαικιστή Τσίπρα. Οπότε εκεί έρχεται σαν από μηχανής θεός ο Φώτης ο Κουβέλης και σε παίρνει στην αγκαλιά του, προσφέροντάς σου τον νυπτήρα του Πόντιου Πιλάτου. Ψηφίζεις σιγουράκι συνεργασίας αλλά για μία πιο ανθρώπινη εφαρμογή του μνημονίου με ισοδύναμα μέτρα, κι είσ ωραίος. Εδώ απορροφήθηκαν και μερικοί απογοητευμένοι κεντροδεξιοί που ανάμεσα στην εμφυλιακή νδ και τους Μανοτζήμερους, προτίμησαν κάτι πιο μετριοπαθές. Άρα αν κάποιος ήθελε να ψηφίσει φιλευρωπαικά, κρατώντας τα μπόσικα απένταντι στη λαικιστική δύναμη του Σύριζα, μπορούσε μια χαρά. Μην τρέφουμε αυταπάτες.
Το γαλάζιο ανάχωμα του Σαμαρά που μάζεψε ότι μπάζο κυκλοφορούσε, από τη νέμεσή του, τη Μπακογιάννη, μέχρι τον κατάδικο Ψωμιάδη, κατάφερε και συσπείρωσε κατ αρχάς μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων καλλιεργώντας ένα εμφυλιακό κλίμα με δίπολα ευρώ-δραχμή, ευρώπη-χάος, αριστερά-δεξιά, και υπευθυνότητα-ανευθυνότητα. Φυσικά κεφαλαιοποίησε πάνω στο φλέγον ζήτημα της μετανάστευσης και έπαιξε πάνω στα παραδοσιακά αντανακλαστικά πατρίς-θρησκεία-οικογένεια που σχεδόν πάντα σε πάνε ταμείο. Η ΝΔ λοιπόν κατάφερε να συσπειρώσει μεν ένα κομμάτι των ψηφοφόρων της, αλλά παράλληλα είχε και διαρροές. Έξηγούμαι. Η δεξιά πολυκατοικία, αποτελείται από το γαλάζιο μπαζοανάχωμα, το αντιμνημονιακό δελφινάριο του Καμμένου και τα χρυσά αυγά, άντε και κάτι ψιλικοκό (Μανοτζήμεροι + το υπό εξαφάνιση ΛάΟΣ). Η νουδούλα λοιπόν έχασε από πχ τις εκλογές του '07 ένα σημαντικό κομμάτι ψηφοφόρων που απορροφούσε τις παλιές καλές εποχές που ο Κωστάκης μοίραζε cayenne και έπαιρνε τις αυτοδυναμίες. Άρα πως σκατά πήρε αυτό το 30%;
Πρώτον είναι προφανές ότι η εμφυλιακή ρητορική που επέλεξε συσπείρωσε τους ψηφοφόρους της στα κάστρα (πχ Κιλκίς, Σέρρες, Λακωνία, Μεσσηνιά). Δεύτερον έπαιξε πολύ καλή μπαλίτσα στην επαρχία όπου κέρδισε πανηγυρικά. Πάμε να δούμε γιατί συνέβη αυτό.
Αφενός σε καιρούς οικονομικών κρίσεων και πολέμων, η πτώση του βιωτικού επιπέδου στην επαρχία εμφανίζεται με αρκετά μικρότερη ένταση απ ότι στις πόλεις. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι γι αυτό με κυριότερο το γεγονός ότι οι άνθρωποι στην επαρχία αν δουν τα σκούρα, μπορούν να ζουν από τη γη τους. Άρα σε μία πρώτη ανάγνωση, οι άνθρωποι στην επαρχία αντέχουν περισσότερο στην κρίση, και επομένως νιώθουν ότι έχουν περισσότερα να χάσουν σε σχέση με τους ψηφοφόρους των αστικών κέντρων που νιώθουν ότι με το μνημόνιο οδηγούνται άμεσα στην οικονομική καταστροφή. Αφετέρου, και εδώ είναι το αγαπημένο μου σημείο, στην επαρχία είναι πολύ πιο ισχυρό το πελατειακό κράτος και άρα η ανταλλαγή ψήφων.
Παραδοσιακά οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας που είναι υποψήφιοι στις πόλεις είναι εκείνοι που έχουν πάρε δώσε με τραπεζίτες, καναλάρχες, εφοπλιστές, φαρμακέμπορους κοκ. Εξ ού και οι Λοβέρδοι, οι Βενιζέλοι, οι Βορίδιδες και λοιποί υποψήφιοι των αστικών κέντρων ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια και διατηρούν τις διαπλεκόμενες σχέσεις με την αστική αφρόκρεμα. Κοινώς παίζουν μπάλα με τα μεγάλα συμφέροντα και αυτά τους δίνουν το βήμα που εκείνοι χρειάζονται προκειμένου να απευθυνθούν στους εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους των πόλεων. Δε στηρίζουν δηλαδή την εκλογή τους σε ψιλικοκό. Αντιθέτως στην επαρχία το παιχνίδι παίζεται σε πολύ πιο διαπροσωπικό επίπεδο καθώς το πράγμα είναι πληθυσμιακά πολύ πιο μαζεμένο. Εκεί οι κοτζαμπάσιδες ικανοποιούν τοπικούς εργολάβους/προμηθευτές, τάζουν προσλήψεις σε τοπικούς φορείς, δήμους, πολεοδομίες, αστυνομία κοκ. Κοινώς οι μηχανισμοί του βαθέως κράτους, και της μαζικής πελατοκρατείας είναι παραδοσιακά πολύ πιο ισχυροί στην επαρχία απ ότι στα αστικά κέντρα. Παρατηρώντας λοιπόν το χάρτη των εκλογικών αποτελεσμάτων, ένα πρώτο και εύκολο συμπέρασμα είναι ότι η νέα δημοκρατία δούλεψε πολύ καλά το πελατειακό κράτος, και τους κομματικούς μηχανισμούς της στην επαρχία.
Ο Σύριζα είναι το νέο πασόκ (μπορεί, αλλά η νέα ΝΔ είναι η παλιά ΝΔ)
Πρώτον ας ξεκινήσουμε από τα πολύ βασικά. Για να γίνεις το νέο πασόκ, πρέπει να πρώτα να υπερκοστολογήσεις δημόσια έργα, να προσλάβεις πελάτες στο δημόσιο, να κάνεις έστω ένα μίνι "χρηματιστήριο", να πάρεις μίζες από ξένες εταιρείες siemens κλπ, να μοιράσεις κρατικό χρήμα σε τραπεζίτες, να πιέσεις για θαλασσοδάνεια σε χρεοκοπημένους καναλάρχες, να μαζέψεις όλο το συνδικαλισταριό και να ικανοποιήσεις τα προκλητικά αιτήματά τους, να συνάψεις τεμαχικές συμφωνίες με οικονομικές ομάδες του ιδιωτικού τομέα να, να, να.. Γενικώς όπως καταλαβαίνετε είναι αρκετά ψηλά ο πύχης για να γίνεις νέο πασόκ. Επομένως μέχρι ο Σύριζας και ο κάθε Σύριζας να κάνει κάτι από αυτά, θα ήμουν αρκετά επιφυλακτικός με το χαρακτηρισμό.
Επίσης ο Σύριζας απέκτησε μία σαφή δυναμική που πλέον τον καθιστά ξεκάθαρα δελφίνο της εξουσίας βασιζόμενος κυρίως στους πληθυσμούς των πόλεων σε αντίθεση με τη νουδού που βασίστηκε στην επαρχία. Είναι ξεκάθαρο ότι ο κόσμος στα αστικά κέντρα που ζορίζεται περισσότερο, στρέφεται σιγά σιγά προς τα αριστερά, όπως επίσης είναι λογικό ότι όσο εφαρμόζεται η παράνοια που λέγεται μνημόνιο, τόσο θα αυξάνεται η δυναμική του σύριζα στην κοινωνία. Το σίγουρο είναι ο ότι ο Σύριζας απορρόφησε ένα πολύ μεγάλο μέρος από την κεντροαριστερά, δηλαδή το χώρο που παραδοσιακά αντιπροσώπευε το πασόκ. Φυσικά το πασόκ -όπως και κάθε ευρύς κομματικός σχηματισμός- στήριζε την επιτυχία του στο συγκερασμό ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων από το χώρο της μη κομμουνιστικογενούς αριστεράς μέχρι και το χώρο της φιλελεύθερης δεξιάς (όταν η νδ το γύρναγε στο λαικοδεξιό, καλή ώρα).
Αν θεωρείς ότι υπερβάλλω, θα σου θυμίσω μονάχα ότι το αντιπολιτεύομενο πασόκ του ΓΑΠ απαρτιζόταν από παλαιοπασόκους, εκσυγχρονιστές, προοδευτικούς κεντροαριστερούς, Γαπικούς μέχρι και παραδοσιακούς φιλελέδες όπως ο Μάνος (επικρατείας). Κοινώς η σάρα η μάρα και το κακό συναπάντημα. Αυτή ήταν και η επιτυχία του πασόκ διαχρονικά. Αυτό έκανε πετυχημένα και η νουδού του Κωστάκη που αποτέλεσε ένα συνασπισμό ευρύτερων κεντροδεξιών δυνάμεων, αντλώντας από φιλελεύθερους δεξιούς, λαικοδεξιούς μέχρι και απογοητευμένους πασόκους. Τα ποσοστά του σύριζα υποδεικνύουν ότι απορρόφησε διαρροές από το κεντροαριστερό/αριστερό κομμάτι του πασόκ και κομμάτι των μηχανισμών του παλαιού πασόκ. Είναι αυτό αρκετό για να χαρακτηρίσουμε το Σύριζας το νέο πασόκ; Προσωπικά δεν θα ήμουν τόσο βιαστικός.
Πρώτον το γεγονός ότι ο Σύριζας αποκτά δεξαμενές ψηφοφόρων από κάποιο άλλο κόμμα δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, ή τελοσπάντων δε σημαίνει ότι θα τα ικανοποιήσει στο βαθμό και με τον τρόπο που αυτές οι δεξαμενές φαντασιώνονται (πχ νέο '81). Το κατά πόσο ισχύει αυτό το είδαμε πρόσφατα όταν ο ΓΑΠ τόσο το 2007 στις εσωκομματικές (με σύνθημα επιστροφή στις ρίζες) όσο και το 2009 στις βουλευτικές (με το λεφτά υπάρχουν) απευθύνθηκε στο παλαιοπασόκ το οποίο και πρόδωσε εφαρμόζοντας εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές με αυτές που περίμενε η βάση. Δεν εννοώ φυσικά ότι ο Τσίπρας θα το γυρίσει φουλ ον ΔΝΤ αλλά ΓΑΠ, απλώς από το κολακεύομαι από την υποστήριξή σου, μέχρι το ικανοποιώ τα αιτήματά σου υπάρχει διαφορά.
Δεύτερον η ιστορία δείχνει με χίλιους δυο τρόπους ότι οι λαοί αλλάζουν, ή έστω κάποια χαρακτηριστικά των λαών μεταλλάσονται ανάλογα με τις εθνικές αφηγήσεις, την ύπαρξη ή την απουσία συστηματοποιημένου εθνικισμού, και φυσικά τα βιώματα του κάθε λαού. Η Ελληνική κοινωνία είναι ξεκάθαρο ότι τελεί υπό σοκ, ενώ κομμάτια της προχωρούν ήδη σε μία ομφαλοσκόπιση του παρελθόντος. Μπορεί η γενιά των μνημονίων να τα σκατώσει όπως και η γενιά του πολυτεχνείου. Μπορεί η γενιά των μνημονίων να καταφέρει να αποτινάξει ορισμένα από τα χαρακτηριστικά που οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική κατάρρευση και στη διάρρυξη του κοινωνικού συμβολαίου, μπορεί και όχι. Το να προδικάσουμε ένα κόμμα που αποκτά ξεκάθαρα δυναμική ανάμεσα στους νέους, ως "νέο πασόκ" αποτελεί περισσότερο προσωπικό άλοθι του καθενός παρά γεγονός. Επομένως αγαπητέ αναγνώστη η δικαιολογία "ο Σύριζας είναι το νέο πασόκ", προκειμένου να ψηφίσεις την παλιά ΝΔ λυπάμαι αλλά σε αφήνει ξεβράκωτο.
Τέλος προς προσωπική μου απογοήτευση, ο μεγάλος χαμένος των εκλογών είναι οι Οικολόγοι Πράσινοι που έπεσαν θύμα της πόλωσης στην κοινωνία και έμειναν πάλι εκτός Βουλής, χάνοντας ακόμα και αυτό το 2,8% που μας είχαν συνηθήσει. Αυτό προφανώς αποτελεί μία ξεκάθαρη ένδειξη του πολιτικού εξρεμισμού που κυριαρχεί στην κοινωνία.
Συμπεράσματα
Το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι ότι η τρομολαγνεία έπαιξε δευτερεύοντα ρόλο στην εκλογική αναμέτρηση. Εκτός δηλαδή κι αν πιστεύετε ότι οι άνθρωποι στα αστικά κέντρα ενημερώνονται από άλλα κανάλια και άλλες εφημερίδες, σε σχέση με τους ανθρώπους στην επαρχία, ή τελοσπάντων ότι οι άνθρωποι στην Κρήτη, τα επτάνησα, την Εύβοια ή την Αχαία που ψήφισαν Σύριζα θέλουν ντε και καλά να πάμε στη δραχμή. Εγώ δεν το πιστεύω.
Καθοριστικό ρόλο λοιπόν έπαιξαν οι άνθρωποι της επαρχίας, οι μηχανισμοί του πελατειακού κράτους που ακόμη είναι σε λειτουργία, και η συσπείρωση γύρω από ένα εμφυλιακό αριστερά-δεξιά. Το δίλημμα του ευρώ λοιπόν, το εκλαμβάνω περισσότερο ως άλοθι για ψήφο στη δεξιά παρά ως καθοριστικό παράγοντα απονομής ψήφου.
Οπότε από εδώ και πέρα, απ ότι φαίνεται θα απολαύσουμε μία κυβέρνηση που θα αποτελείται από το δεξιό μπαζοανάχωμα του Σαμαρά, το διαλυμένο πασόκ και την φτωχή πλην τίμια Δημ.Αρ. με εκτελεστικό βραχίωνα τους νεοναζί του Μιχαλολιάκου που θα αναλάβουν να υλοποιήσουν τις προεκλογικές υποσχέσεις Σαμαρά στο μεταναστευτικό. Καλή μας χώνεψη.
Αρχικά ενημερώνω ότι λατρεύω όλους αυτούς τους καλοθελητές που παίρνουν σβάρνα τα κανάλια και τιτιβίζουν το πόρισμά τους για την επιλογή του Ελληνικού λαού και το "πραγματικό διακύβευμα των εκλογών". Ακούσαμε διάφορες μπούρδες όπως ήταν αναμενόμενο, από το ότι ο Ελληνικός λαός επέλεξε το μνημόνιο μέχρι το ότι ο ελληνικός λαός επέλεξε την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη και το Ευρώ, και τέλος το αγαπημένο μου ότι "οι μηχανισμοί του παλαιού πασόκ έδωσαν τη δυναμική στο Σύριζα". Φυσικά όλα τα παραπάνω είναι θέμα ερμηνείας και συνήθως οι άνθρωποι που βγάζουν αυτά τα εύκολα συμπεράσματα το κάνουν δίχως να κοιτάξουν τα στοιχεία.
Αν βάλουμε κάτω τα νουμεράκια, ο Ελληνικός λαός επέλεξε σε ποσοστό 55% τα αυτοαποκαλούμενα αντιμνημονιακά κόμματα, επομένως άκυρο το πρώτο επιχείρημα με το καλημέρα. Δεύτερον όπως θα δούμε παρακάτω τα διλήμματα ευρώ-δραχμή και ευρώπη-ζουαζηλάνδη, έπαιξαν δευτερεύοντα ρόλο.
Με το αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου, πήραμε μία ξεκάθαρη εικόνα της ελληνικής κοινωνίας. Όσο και να θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλό μας με προφάσεις τύπου "ο Τσίπρας με ανάγκασε να ψηφίσω Σαμαρά", εγώ βλέπω μία ξεκάθαρη σχέση που αποτυπώνεται στα εκλογικά αποτελέσματα. Κατ αρχάς ή ψήφος ήταν κυρίως αντανακλαστική. Δηλαδή τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας (τα οποία έχουν ενεργοποιηθεί εδώ και καιρό με μεταναστευτικά, γερμαναράδες κατακτηκτές κλπ) ήταν καθοριστικά με τον έναν (μνημονιακό ΝΔ, Μανοτζήμεροι) ή με τον άλλο (αντιμνημονιακό πχ νεοναζί) τρόπο, στη διαμόρφωση της ψήφου των παραδοσιακά δεξιών ψηφοφόρων (κεντροδεξιά, λαική εθνικοπατριωτική δεξιά, φιλελεύθερη δεξιά, ακροδεξιά). Η δεξιά πολυκατοικία λοιπόν συγκέντρωσε συνολικά των 48% των ψήφων (Γαλάζιο μπαζοανάχωμα 29,66%, Δελφινάριο Καμμένου 7,5%, νεοναζί 6,9%, Μανοτζήμεροι 1,5%, ΛάΟΣ 1,5%).
Αντίστοιχα λειτούργησαν φυσικά και τα αντανακλαστικά των ψηφοφόρων στα αριστερά της κοινωνίας. Εδώ έχουμε λοιπόν το αριστερό αλαλούμ του σύριζα να συγκεντρώνει 26,8%, το κόμμα του Φώτη -συνεργάζομαι με όλους αρκεί να γίνω πρωθυπουργός- Κουβέλη να συγκεντρώνει το 6,2% και τέλος το ΚΚΕ να παίρνει ένα ταπεινό 4,5%. Μεγάλος χαμένος εδώ φυσικά το ΚΚΕ όπου απώλεσε ακόμα και αυτό το σιγουράκι των περίπου 500.000 ψηφοφόρων, κομμάτι των οποίων αποφάσισε να τελέσει το πρωπατορικό αμάρτημα και να μετακομίσει έστω προσωρινά προς Σύριζα μεριά. Αυτό είναι εντυπωσιακό καθώς μέχρι πρόσφατα θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι ακόμα και μετά τη συντέλεια του κόσμου με πυρηνική καταστροφή, θα επιβίωναν μονάχα οι κατσαρίδες και αυτό το 6,5-8% του ΚΚΕ. Τέλοσπάντων εδώ κρατάμε ότι η αριστερά συγκέντρωσε συνολικά το 37,5%.
Θα μου πείτε τώρα, και το πασόκ; Το πασόκ είναι μία πονεμένη ιστορία καθώς πέρα από την παλινωδία με την εφαρμοφή των μνημονίων, πληρώνει μία κρίση ταυτότητας. Αρχικά πρόδωσε σημαντικό κομμάτι των μηχανισμών του που τρέχουν αλαφιασμένοι αριστερά-δεξιά. Παράλληλα εφήρμοσε μία ξεκάθαρα νεοφιλελεύθερη πολιτική που έδιωξε κακήν κακώς του κεντροαριστερούς ψηφοφόρους του, και έμεινε με τους λίγους πιστούς που είτε περιμένουν την νεκρανάσταση, είτε αποτελούν μηχανισμούς που ακόμα τρέφονται από την συμμετοχή του πασόκ στην εξουσία και γενικότερα αντέχουν ακόμα με τα μνημόνια. Άρα το πασόκ δε λογίζεται ούτε ως αριστερά, αλλά ούτε και ως παραδοσιακή δεξιά, παρά τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που έχει υιοθετήσει. Όσο λοιπόν βαθαίνει η πόλωση, το πασόκ είτε θα πρέπει να ξεκαθαρίσει τι εκπροσωπεί, είτε θα χαθεί στην ιστορία. Ο Βενιζέλας έχει υποσχεθεί re-branding με αλλαγή ονόματος και νέα πρόσωπα, αλλά μη ξεγελιέστε, αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία προσπάθεια του κόμματος να βαρέσει κανονάκι στα θαλασσοδάνεια που είχε πάρει από τις τράπεζες με τη λογική ότι θα διατηρούσε τα 30+% ποσοστά του.
Eθνοδιλήμματα
Το επιχείρημα περί ψήφου βασισμένης στο υποτίθεται εθνικό δίλημμα ευρώ ή δραχμή που δρομολόγησαν οι χρεοκοπημένοι καναλάρχες μας, σε συνεργασία με τους φιλομνημονιακούς, "βρίσκει" σε πολλές μπάντες όπως θα δούμε στη συνέχεια. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εδώ είναι οι πρώην γαπικοί και οι πρώην σημιτικοί ψηφοφόροι που ουσιαστικά ήθελαν να το παίξουν κατενάτσιο. Δηλαδή είπαμε ρε παιδί μου δεν θέλω να ρισκάρω ούτε για ένα μιλισεκόντ την παραμονή μας στο ευρώ, ταυτόχρονα όμως δεν θα ψηφίσω τους κλέφτες του Σαμαρά, το δελφινάριο του καμμένου ή το βενιζελικό πασόκ που σιχαίνομαι αντανακλαστικά ενώ τέλος δε μου πάει η καρδιά να το ρίξω στο λαικιστή Τσίπρα. Οπότε εκεί έρχεται σαν από μηχανής θεός ο Φώτης ο Κουβέλης και σε παίρνει στην αγκαλιά του, προσφέροντάς σου τον νυπτήρα του Πόντιου Πιλάτου. Ψηφίζεις σιγουράκι συνεργασίας αλλά για μία πιο ανθρώπινη εφαρμογή του μνημονίου με ισοδύναμα μέτρα, κι είσ ωραίος. Εδώ απορροφήθηκαν και μερικοί απογοητευμένοι κεντροδεξιοί που ανάμεσα στην εμφυλιακή νδ και τους Μανοτζήμερους, προτίμησαν κάτι πιο μετριοπαθές. Άρα αν κάποιος ήθελε να ψηφίσει φιλευρωπαικά, κρατώντας τα μπόσικα απένταντι στη λαικιστική δύναμη του Σύριζα, μπορούσε μια χαρά. Μην τρέφουμε αυταπάτες.
Το γαλάζιο ανάχωμα του Σαμαρά που μάζεψε ότι μπάζο κυκλοφορούσε, από τη νέμεσή του, τη Μπακογιάννη, μέχρι τον κατάδικο Ψωμιάδη, κατάφερε και συσπείρωσε κατ αρχάς μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων καλλιεργώντας ένα εμφυλιακό κλίμα με δίπολα ευρώ-δραχμή, ευρώπη-χάος, αριστερά-δεξιά, και υπευθυνότητα-ανευθυνότητα. Φυσικά κεφαλαιοποίησε πάνω στο φλέγον ζήτημα της μετανάστευσης και έπαιξε πάνω στα παραδοσιακά αντανακλαστικά πατρίς-θρησκεία-οικογένεια που σχεδόν πάντα σε πάνε ταμείο. Η ΝΔ λοιπόν κατάφερε να συσπειρώσει μεν ένα κομμάτι των ψηφοφόρων της, αλλά παράλληλα είχε και διαρροές. Έξηγούμαι. Η δεξιά πολυκατοικία, αποτελείται από το γαλάζιο μπαζοανάχωμα, το αντιμνημονιακό δελφινάριο του Καμμένου και τα χρυσά αυγά, άντε και κάτι ψιλικοκό (Μανοτζήμεροι + το υπό εξαφάνιση ΛάΟΣ). Η νουδούλα λοιπόν έχασε από πχ τις εκλογές του '07 ένα σημαντικό κομμάτι ψηφοφόρων που απορροφούσε τις παλιές καλές εποχές που ο Κωστάκης μοίραζε cayenne και έπαιρνε τις αυτοδυναμίες. Άρα πως σκατά πήρε αυτό το 30%;
Πρώτον είναι προφανές ότι η εμφυλιακή ρητορική που επέλεξε συσπείρωσε τους ψηφοφόρους της στα κάστρα (πχ Κιλκίς, Σέρρες, Λακωνία, Μεσσηνιά). Δεύτερον έπαιξε πολύ καλή μπαλίτσα στην επαρχία όπου κέρδισε πανηγυρικά. Πάμε να δούμε γιατί συνέβη αυτό.
Αφενός σε καιρούς οικονομικών κρίσεων και πολέμων, η πτώση του βιωτικού επιπέδου στην επαρχία εμφανίζεται με αρκετά μικρότερη ένταση απ ότι στις πόλεις. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι γι αυτό με κυριότερο το γεγονός ότι οι άνθρωποι στην επαρχία αν δουν τα σκούρα, μπορούν να ζουν από τη γη τους. Άρα σε μία πρώτη ανάγνωση, οι άνθρωποι στην επαρχία αντέχουν περισσότερο στην κρίση, και επομένως νιώθουν ότι έχουν περισσότερα να χάσουν σε σχέση με τους ψηφοφόρους των αστικών κέντρων που νιώθουν ότι με το μνημόνιο οδηγούνται άμεσα στην οικονομική καταστροφή. Αφετέρου, και εδώ είναι το αγαπημένο μου σημείο, στην επαρχία είναι πολύ πιο ισχυρό το πελατειακό κράτος και άρα η ανταλλαγή ψήφων.
Παραδοσιακά οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας που είναι υποψήφιοι στις πόλεις είναι εκείνοι που έχουν πάρε δώσε με τραπεζίτες, καναλάρχες, εφοπλιστές, φαρμακέμπορους κοκ. Εξ ού και οι Λοβέρδοι, οι Βενιζέλοι, οι Βορίδιδες και λοιποί υποψήφιοι των αστικών κέντρων ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια και διατηρούν τις διαπλεκόμενες σχέσεις με την αστική αφρόκρεμα. Κοινώς παίζουν μπάλα με τα μεγάλα συμφέροντα και αυτά τους δίνουν το βήμα που εκείνοι χρειάζονται προκειμένου να απευθυνθούν στους εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους των πόλεων. Δε στηρίζουν δηλαδή την εκλογή τους σε ψιλικοκό. Αντιθέτως στην επαρχία το παιχνίδι παίζεται σε πολύ πιο διαπροσωπικό επίπεδο καθώς το πράγμα είναι πληθυσμιακά πολύ πιο μαζεμένο. Εκεί οι κοτζαμπάσιδες ικανοποιούν τοπικούς εργολάβους/προμηθευτές, τάζουν προσλήψεις σε τοπικούς φορείς, δήμους, πολεοδομίες, αστυνομία κοκ. Κοινώς οι μηχανισμοί του βαθέως κράτους, και της μαζικής πελατοκρατείας είναι παραδοσιακά πολύ πιο ισχυροί στην επαρχία απ ότι στα αστικά κέντρα. Παρατηρώντας λοιπόν το χάρτη των εκλογικών αποτελεσμάτων, ένα πρώτο και εύκολο συμπέρασμα είναι ότι η νέα δημοκρατία δούλεψε πολύ καλά το πελατειακό κράτος, και τους κομματικούς μηχανισμούς της στην επαρχία.
Ο Σύριζα είναι το νέο πασόκ (μπορεί, αλλά η νέα ΝΔ είναι η παλιά ΝΔ)
Πρώτον ας ξεκινήσουμε από τα πολύ βασικά. Για να γίνεις το νέο πασόκ, πρέπει να πρώτα να υπερκοστολογήσεις δημόσια έργα, να προσλάβεις πελάτες στο δημόσιο, να κάνεις έστω ένα μίνι "χρηματιστήριο", να πάρεις μίζες από ξένες εταιρείες siemens κλπ, να μοιράσεις κρατικό χρήμα σε τραπεζίτες, να πιέσεις για θαλασσοδάνεια σε χρεοκοπημένους καναλάρχες, να μαζέψεις όλο το συνδικαλισταριό και να ικανοποιήσεις τα προκλητικά αιτήματά τους, να συνάψεις τεμαχικές συμφωνίες με οικονομικές ομάδες του ιδιωτικού τομέα να, να, να.. Γενικώς όπως καταλαβαίνετε είναι αρκετά ψηλά ο πύχης για να γίνεις νέο πασόκ. Επομένως μέχρι ο Σύριζας και ο κάθε Σύριζας να κάνει κάτι από αυτά, θα ήμουν αρκετά επιφυλακτικός με το χαρακτηρισμό.
Επίσης ο Σύριζας απέκτησε μία σαφή δυναμική που πλέον τον καθιστά ξεκάθαρα δελφίνο της εξουσίας βασιζόμενος κυρίως στους πληθυσμούς των πόλεων σε αντίθεση με τη νουδού που βασίστηκε στην επαρχία. Είναι ξεκάθαρο ότι ο κόσμος στα αστικά κέντρα που ζορίζεται περισσότερο, στρέφεται σιγά σιγά προς τα αριστερά, όπως επίσης είναι λογικό ότι όσο εφαρμόζεται η παράνοια που λέγεται μνημόνιο, τόσο θα αυξάνεται η δυναμική του σύριζα στην κοινωνία. Το σίγουρο είναι ο ότι ο Σύριζας απορρόφησε ένα πολύ μεγάλο μέρος από την κεντροαριστερά, δηλαδή το χώρο που παραδοσιακά αντιπροσώπευε το πασόκ. Φυσικά το πασόκ -όπως και κάθε ευρύς κομματικός σχηματισμός- στήριζε την επιτυχία του στο συγκερασμό ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων από το χώρο της μη κομμουνιστικογενούς αριστεράς μέχρι και το χώρο της φιλελεύθερης δεξιάς (όταν η νδ το γύρναγε στο λαικοδεξιό, καλή ώρα).
Αν θεωρείς ότι υπερβάλλω, θα σου θυμίσω μονάχα ότι το αντιπολιτεύομενο πασόκ του ΓΑΠ απαρτιζόταν από παλαιοπασόκους, εκσυγχρονιστές, προοδευτικούς κεντροαριστερούς, Γαπικούς μέχρι και παραδοσιακούς φιλελέδες όπως ο Μάνος (επικρατείας). Κοινώς η σάρα η μάρα και το κακό συναπάντημα. Αυτή ήταν και η επιτυχία του πασόκ διαχρονικά. Αυτό έκανε πετυχημένα και η νουδού του Κωστάκη που αποτέλεσε ένα συνασπισμό ευρύτερων κεντροδεξιών δυνάμεων, αντλώντας από φιλελεύθερους δεξιούς, λαικοδεξιούς μέχρι και απογοητευμένους πασόκους. Τα ποσοστά του σύριζα υποδεικνύουν ότι απορρόφησε διαρροές από το κεντροαριστερό/αριστερό κομμάτι του πασόκ και κομμάτι των μηχανισμών του παλαιού πασόκ. Είναι αυτό αρκετό για να χαρακτηρίσουμε το Σύριζας το νέο πασόκ; Προσωπικά δεν θα ήμουν τόσο βιαστικός.
Πρώτον το γεγονός ότι ο Σύριζας αποκτά δεξαμενές ψηφοφόρων από κάποιο άλλο κόμμα δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, ή τελοσπάντων δε σημαίνει ότι θα τα ικανοποιήσει στο βαθμό και με τον τρόπο που αυτές οι δεξαμενές φαντασιώνονται (πχ νέο '81). Το κατά πόσο ισχύει αυτό το είδαμε πρόσφατα όταν ο ΓΑΠ τόσο το 2007 στις εσωκομματικές (με σύνθημα επιστροφή στις ρίζες) όσο και το 2009 στις βουλευτικές (με το λεφτά υπάρχουν) απευθύνθηκε στο παλαιοπασόκ το οποίο και πρόδωσε εφαρμόζοντας εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές με αυτές που περίμενε η βάση. Δεν εννοώ φυσικά ότι ο Τσίπρας θα το γυρίσει φουλ ον ΔΝΤ αλλά ΓΑΠ, απλώς από το κολακεύομαι από την υποστήριξή σου, μέχρι το ικανοποιώ τα αιτήματά σου υπάρχει διαφορά.
Δεύτερον η ιστορία δείχνει με χίλιους δυο τρόπους ότι οι λαοί αλλάζουν, ή έστω κάποια χαρακτηριστικά των λαών μεταλλάσονται ανάλογα με τις εθνικές αφηγήσεις, την ύπαρξη ή την απουσία συστηματοποιημένου εθνικισμού, και φυσικά τα βιώματα του κάθε λαού. Η Ελληνική κοινωνία είναι ξεκάθαρο ότι τελεί υπό σοκ, ενώ κομμάτια της προχωρούν ήδη σε μία ομφαλοσκόπιση του παρελθόντος. Μπορεί η γενιά των μνημονίων να τα σκατώσει όπως και η γενιά του πολυτεχνείου. Μπορεί η γενιά των μνημονίων να καταφέρει να αποτινάξει ορισμένα από τα χαρακτηριστικά που οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική κατάρρευση και στη διάρρυξη του κοινωνικού συμβολαίου, μπορεί και όχι. Το να προδικάσουμε ένα κόμμα που αποκτά ξεκάθαρα δυναμική ανάμεσα στους νέους, ως "νέο πασόκ" αποτελεί περισσότερο προσωπικό άλοθι του καθενός παρά γεγονός. Επομένως αγαπητέ αναγνώστη η δικαιολογία "ο Σύριζας είναι το νέο πασόκ", προκειμένου να ψηφίσεις την παλιά ΝΔ λυπάμαι αλλά σε αφήνει ξεβράκωτο.
Τέλος προς προσωπική μου απογοήτευση, ο μεγάλος χαμένος των εκλογών είναι οι Οικολόγοι Πράσινοι που έπεσαν θύμα της πόλωσης στην κοινωνία και έμειναν πάλι εκτός Βουλής, χάνοντας ακόμα και αυτό το 2,8% που μας είχαν συνηθήσει. Αυτό προφανώς αποτελεί μία ξεκάθαρη ένδειξη του πολιτικού εξρεμισμού που κυριαρχεί στην κοινωνία.
Συμπεράσματα
Το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι ότι η τρομολαγνεία έπαιξε δευτερεύοντα ρόλο στην εκλογική αναμέτρηση. Εκτός δηλαδή κι αν πιστεύετε ότι οι άνθρωποι στα αστικά κέντρα ενημερώνονται από άλλα κανάλια και άλλες εφημερίδες, σε σχέση με τους ανθρώπους στην επαρχία, ή τελοσπάντων ότι οι άνθρωποι στην Κρήτη, τα επτάνησα, την Εύβοια ή την Αχαία που ψήφισαν Σύριζα θέλουν ντε και καλά να πάμε στη δραχμή. Εγώ δεν το πιστεύω.
Καθοριστικό ρόλο λοιπόν έπαιξαν οι άνθρωποι της επαρχίας, οι μηχανισμοί του πελατειακού κράτους που ακόμη είναι σε λειτουργία, και η συσπείρωση γύρω από ένα εμφυλιακό αριστερά-δεξιά. Το δίλημμα του ευρώ λοιπόν, το εκλαμβάνω περισσότερο ως άλοθι για ψήφο στη δεξιά παρά ως καθοριστικό παράγοντα απονομής ψήφου.
Οπότε από εδώ και πέρα, απ ότι φαίνεται θα απολαύσουμε μία κυβέρνηση που θα αποτελείται από το δεξιό μπαζοανάχωμα του Σαμαρά, το διαλυμένο πασόκ και την φτωχή πλην τίμια Δημ.Αρ. με εκτελεστικό βραχίωνα τους νεοναζί του Μιχαλολιάκου που θα αναλάβουν να υλοποιήσουν τις προεκλογικές υποσχέσεις Σαμαρά στο μεταναστευτικό. Καλή μας χώνεψη.
No comments:
Post a Comment