Στο πρώτο μέρος, είδαμε γιατί το να μας πετάξουν από το ευρώ είναι απίθανο. Σε αυτό το μέρος θα δούμε ότι ο μοναδικός τρόπος να βγούμε εκτός ευρώ -τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον- είναι να το αποφασίσουμε μόνοι μας, αλλά ακόμα και αυτός δεν είναι ιδιαίτερα πιθανός.
Στους παραπάνω σοφιστές να προσθέσουμε και τον πιο αναξιόπιστο πολιτικό της τελευταίας δεκαετίας, τον Πάνο Καμμένο. Όποιος μου βρει τι προτείνει το Δελφινάριο του Καμμένου κερδίζει ένα φτηνό διακοποδάνειο. Ενώ ο Καμμένος δεν έχει εκστομίσει ακόμα τη λέξη δραχμή, ο δεύτερος όρος που έθεσε για συγκυβέρνηση, μπορεί να πει κανείς ότι κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Φυσικά δεν αναφέρεται ρητά στη δραχμή, παρά μόνο στο δημόσιο έλεγχο της Τράπεζας της Ελλάδας. Για να ειμαι απολυτα ειλικρινης εχω την εντυπωση οτι το παρον κομμα είτε δεν εχει ιδεα τι σημαίνουν πρακτικα οι διακυρρηξεις του είτε απλά ψαρεύει ψηφοφόρους σε θολά νέρα. Επιπλεόν το τι πιστεύει σήμερα ο Πάνος Καμμένος δε σημαίνει απολύτως τίποτα, αφού αυτό μπορεί να αλλάξει με μία απλή κωλοτούμπα αύριο, καθώς είναι το alter ego του Γιώργου Καρατζαφέρη. Στο δια ταύτα, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι όλοι αυτοί είναι υπέρ της δραχμής, το ποσοστό των δραχμάνων δε ξεπερνάει το 26% και αυτό με πολλές υποσημειώσεις και συννεφάκια. Διότι αν πχ ο θίασος του Πάνου Καμμένου κατέβαινε σήμερα στις εκλογές με ρητή θέση υπέρ της δραχμής, προσωπικά έχω πάρα πολλές αμφιβολίες για το αν τελικά θα έπαιρνε αυτό το 10%.
Όσον αφορά στο Σύριζα, θεωρώ ότι το ρεύμα που μίλαγε για δραχμές μέχρι πριν από μερικούς μήνες, ήταν πάντα αποδυναμωμένο και απομονωμένο σε βαθμό που απλώς αποτελεί μία αδιάφορη μειοψηφία. Επιλέον φαίνεται οτι ακομη και αυτή η μειοψηφία (ΚΟΕ) έχει αναθεωρήσει στο ζήτημα με στροφή 180 μοιρών. Eπομένως δεν θεωρώ ότι τίθεται πραγματικά κάποιο δίλημμα περί δραχμής/ευρώ εντός του κόμματος.Το σημαντικό είναι ότι το 81% των ψηφοφόρων του Συριζα τάσσεται ρητά υπέρ της παραμονής μας στο ευρώ το οποίο είναι ακριβώς στο μέσο όρο εκείνων που τάσσονται υπέρ του ευρώ στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία.
Στο δια τάυτα, δεν υπάρχει σαφής λαϊκή πλειοψηφία, ή έστω υπολογίσιμη δύναμη που να δηλώνει στην κάλπη ότι είναι υπέρ της εξόδου. Εκτός κι αν σας τρομάζει η υπερδύναμη της Ανταρσύας οπότε τότε εγώ πάω πάσο. Τώρα υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα. Η αγαπημενη καραμελα πολλων φιλομνημονιακών ειναι οτι ναι μεν δεν μπορουν να μας βγαλουν με το ετσι θελω απο το ευρώ αλλά τι θα γινει αν τη βαρεσει σε όποιον είναι στην εξουσία και μας πεταξει "οικειοθελώς";
Όταν θα καταφέρει κάποιος να μου εξηγήσει ποιος ακριβως πολιτικός θα παρει την πρωτοβουλία να παμε στη δραχμή οταν αυτη θα εχει καταψηφιστει καθολικα στις εκλογές, εγώ θα το δεχτώ ως πιθανότητα. Η πολιτική όμως δεν ασκείται με αυτούς τους όρους εκτός κι αν μιλάμε για πραξικοπήματα. Ακόμα και ο ΓΑΠ όταν αποφάσισε να απευθυνθεί στο ΔΝΤ για οικονομική βοήθεια είχε -ακόμα- την πραγματική πέρα από την τυπική νομιμοποίηση στην κοινωνία. Αν δε με πιστεύετε σε αυτό και νομίζετε ότι τα βγάζω από το μυαλό μου, σας παραπέμπω στις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης του 2009 όπου και τις κέρδισε βάζοντας το τζογαδόρικο δίλημμα "είτε ψηφίζετε πασόκ, ειτε φεύγω". Επιπλέον, προσωπικά μου φαίνεται αδιανόητο να επιδιωχθεί η έξοδος από ένα συνασπισμό αριστερών δυνάμεων καθώς αυτό θα σημαίνει πρακτικά ότι η αριστερά θα σκάψει τον πολιτικό της τάφο για τις επόμενες πολλές δεκαετίες. Τώρα ας πουμε οτι βγαινει ο συριζας με τη δημ.αρ. κυβερνηση και το πράγμα σκατωνει στην ΕΖ τοσο πολυ που πλεον για την πλειοψηφια του λαου η παραμονη ειναι ασυμφορη/αδυνατη .
Προσωπικά δεν θεωρώ ότι κατέχω κάποια μοναδική αλήθεια, ούτε κάποια γνωση που είναι ανώτερη από την αλήθεια της πλειοψηφίας. Θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου κατ' αρχήν δημοκράτη άνθρωπο. Δεν πιστεύω στις αυτόφωτες ελίτ που γνωρίζουν δήθεν καλύτερα από τους υπόλοιπους τι πρέπει να γίνει. Αντιθέτως αν μας διδάσκει κάτι η ιστορία, αυτό είναι ότι οι ελίτ τελικά δρουν πάντα με γνόμωνα το δικό τους οικονομικό συμφέρον, και παίρνουν αποφάσεις με βάση τη δική τους περιορισμένη και μυωπική αντίληψη της κοινωνίας. Αυτό το είδαμε να συμβαίνει τόσο στις χώρες τους υπαρκτού κομμουνισμού όσο και στις χώρες του υπαρκτού φιλελευθερισμού. Eίναι απολύτως φυσιολογικό, καθώς ο καθένας μας έχει μονάχα μία περιορισμένη αντίληψη του τι συμβαίνει στην κοινωνία μέσα από τα δικά του βιώματα. Τα βιώματα των κοινωνικών και οικονομικών ελίτ είναι συνήθως πολύ διαφορετικά απο αυτά της πλειοψηφίας και συνεπώς συνήθως καταλήγουν σε μία πολύ περιορισμένη αφήγηση της πραγματικότητας.
Το αγαπημένο επιχείρημα εδώ είναι ότι ο λαός δε ξέρει πάντα τι θέλει και το πιο ενδεικτικό παράδειγμα είναι η στάση του στο ζήτημα της εισόδου μας στην ΕΕ. Το συγκεκριμένο επιχείρημα και γιατί αυτό είναι λάθος, θα το θίξω σε επόμενες αναρτήσεις, επομένως θα πρέπει να δείξετε αρκετή υπομονή. Στο δια ταύτα αν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποφασίσει σε μερικούς μήνες ότι η έξοδος αποτελεί τη μοναδική λύση στη ζυγαριά του μη χειρον βέλτιστον, εγώ δεν θα έχω κανένα πρόβλημα (πέραν ίσως μερικών προβλημάτων επιβίωσης :D ).
Αν η πλειοψηφία επιλέξει τελικά τη δραχμή, αυτό δεν θα συμβεί λόγω άγνοιας, αλλά επειδή η καθημερινότητα και οι προοπτικές αυτής της καθημερινότητας θα διαγράφονται πλέον με βεβαιότητα χειρότερες από κάθε άλλη εναλλακτική. Θυμίζω εδώ επιγραμματικά ότι ακόμα και με τις συνήθως υπεραισιοδοξες προβλέψεις του ΔΝΤ (οπως αυτές προκύπτουν από το non paper που το ιδιο διέρρευσε μία ημερα πριν την υπογραφή της νέας δανειακής), η οικονομική συμφωνία και η πολιτική που επιβάλεται από τη δανειακή οδηγεί με βεβαιότητα στην οικονομική καταστροφή. Αυτά τα λένε οι επιστήμονες του ΔΝΤ και όχι εγώ που είμαι απλώς ένα τεμπέλικο γουρούνι. Επομένως αν μείνουμε σε αυτή τη συμφωνία δεν θα εκπλαγώ αν η πλειοψηγία σε λίγους μήνες αποφασίσει να κάνει αυτό που σήμερα φαντάζει ως απονενοημένο διάβημα. Αυτή η συνειδητή επιλογή θα σημαίνει ότι το πράγμα έχει σκατώσει τόσο πολύ που η πλειοψηφία θα δυσκολεύεται να επιβιώσει και δεν θα έχει πλέον να χασει τίποτα με τη δραχμή. Ειρήσθω εν παρόδω εκεί οδηγούμαστε με βεβαιότητα αν παραμείνει το status quo. Υπαρχει λοιπόν προβλημα να κανουμε ενα ωραιο δημοψηφισματακι σε μερικούς μήνες και να αποφασισουμε δημοκρατικα τι θελουμε; Φανταζομαι πως οχι.
Αυτό σημαίνει είτε να κάνουμε ένα δημοψήφισμα με σαφές ερώτημα περί δραχμής, και η πλειοψηφία να επιλέξει την έξοδο από το κοινό νόμισμα, είτε να εκλεγεί κάποιο κόμμα το οποίο θα προτείνει ρητά την έξοδο. Πάμε να δούμε αν υπάρχουν και ποιές είναι αυτές οι δυνάμεις που είναι θεωρητικά ικανές να κάνουν το απονενοημένο διάβημα.
Στις τελευταίες εκλογές το μοναδικό κόμμα το οποίο μίλαγε ρητά για άμεση έξοδο από τη ζώνη ήταν η φτωχή πλην τίμια Ανταρσύα, η οποία συγκέντρωσε το ιλλιγγιώδες ποσοστό του 0,9%. Σε αυτό το ποσοστό μπορώ ίσως να δεχθώ ότι ανήκει και το ΚΚΕ το οποίο όμως δε μιλάει ρητά για δραχμή. Πέρυσι η γραμμή στον Περισσό ήταν ότι η έξοδος είναι απαραίτητη. Πλέον η επίσημη θέση του ΚΚΕ είναι ότι η άμεση έξοδος θα είναι καταστροφική για το λαό. Στην ίδια γραμμή κινείται και η Χρυσή Αυγή, οποία -αν έχω καταλάβει καλά- προτείνει έξοδο μετά την ανασυγκρότηση της παραγωγικής μας βάσης. Αυτό με τα πιο αισιόδοξα σενάρια απαιτεί μία πενταετία.
Στις τελευταίες εκλογές το μοναδικό κόμμα το οποίο μίλαγε ρητά για άμεση έξοδο από τη ζώνη ήταν η φτωχή πλην τίμια Ανταρσύα, η οποία συγκέντρωσε το ιλλιγγιώδες ποσοστό του 0,9%. Σε αυτό το ποσοστό μπορώ ίσως να δεχθώ ότι ανήκει και το ΚΚΕ το οποίο όμως δε μιλάει ρητά για δραχμή. Πέρυσι η γραμμή στον Περισσό ήταν ότι η έξοδος είναι απαραίτητη. Πλέον η επίσημη θέση του ΚΚΕ είναι ότι η άμεση έξοδος θα είναι καταστροφική για το λαό. Στην ίδια γραμμή κινείται και η Χρυσή Αυγή, οποία -αν έχω καταλάβει καλά- προτείνει έξοδο μετά την ανασυγκρότηση της παραγωγικής μας βάσης. Αυτό με τα πιο αισιόδοξα σενάρια απαιτεί μία πενταετία.
Όσον αφορά στο Σύριζα, θεωρώ ότι το ρεύμα που μίλαγε για δραχμές μέχρι πριν από μερικούς μήνες, ήταν πάντα αποδυναμωμένο και απομονωμένο σε βαθμό που απλώς αποτελεί μία αδιάφορη μειοψηφία. Επιλέον φαίνεται οτι ακομη και αυτή η μειοψηφία (ΚΟΕ) έχει αναθεωρήσει στο ζήτημα με στροφή 180 μοιρών. Eπομένως δεν θεωρώ ότι τίθεται πραγματικά κάποιο δίλημμα περί δραχμής/ευρώ εντός του κόμματος.Το σημαντικό είναι ότι το 81% των ψηφοφόρων του Συριζα τάσσεται ρητά υπέρ της παραμονής μας στο ευρώ το οποίο είναι ακριβώς στο μέσο όρο εκείνων που τάσσονται υπέρ του ευρώ στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία.
Στο δια τάυτα, δεν υπάρχει σαφής λαϊκή πλειοψηφία, ή έστω υπολογίσιμη δύναμη που να δηλώνει στην κάλπη ότι είναι υπέρ της εξόδου. Εκτός κι αν σας τρομάζει η υπερδύναμη της Ανταρσύας οπότε τότε εγώ πάω πάσο. Τώρα υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα. Η αγαπημενη καραμελα πολλων φιλομνημονιακών ειναι οτι ναι μεν δεν μπορουν να μας βγαλουν με το ετσι θελω απο το ευρώ αλλά τι θα γινει αν τη βαρεσει σε όποιον είναι στην εξουσία και μας πεταξει "οικειοθελώς";
Προσωπικά δεν θεωρώ ότι κατέχω κάποια μοναδική αλήθεια, ούτε κάποια γνωση που είναι ανώτερη από την αλήθεια της πλειοψηφίας. Θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου κατ' αρχήν δημοκράτη άνθρωπο. Δεν πιστεύω στις αυτόφωτες ελίτ που γνωρίζουν δήθεν καλύτερα από τους υπόλοιπους τι πρέπει να γίνει. Αντιθέτως αν μας διδάσκει κάτι η ιστορία, αυτό είναι ότι οι ελίτ τελικά δρουν πάντα με γνόμωνα το δικό τους οικονομικό συμφέρον, και παίρνουν αποφάσεις με βάση τη δική τους περιορισμένη και μυωπική αντίληψη της κοινωνίας. Αυτό το είδαμε να συμβαίνει τόσο στις χώρες τους υπαρκτού κομμουνισμού όσο και στις χώρες του υπαρκτού φιλελευθερισμού. Eίναι απολύτως φυσιολογικό, καθώς ο καθένας μας έχει μονάχα μία περιορισμένη αντίληψη του τι συμβαίνει στην κοινωνία μέσα από τα δικά του βιώματα. Τα βιώματα των κοινωνικών και οικονομικών ελίτ είναι συνήθως πολύ διαφορετικά απο αυτά της πλειοψηφίας και συνεπώς συνήθως καταλήγουν σε μία πολύ περιορισμένη αφήγηση της πραγματικότητας.
Το αγαπημένο επιχείρημα εδώ είναι ότι ο λαός δε ξέρει πάντα τι θέλει και το πιο ενδεικτικό παράδειγμα είναι η στάση του στο ζήτημα της εισόδου μας στην ΕΕ. Το συγκεκριμένο επιχείρημα και γιατί αυτό είναι λάθος, θα το θίξω σε επόμενες αναρτήσεις, επομένως θα πρέπει να δείξετε αρκετή υπομονή. Στο δια ταύτα αν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποφασίσει σε μερικούς μήνες ότι η έξοδος αποτελεί τη μοναδική λύση στη ζυγαριά του μη χειρον βέλτιστον, εγώ δεν θα έχω κανένα πρόβλημα (πέραν ίσως μερικών προβλημάτων επιβίωσης :D ).
Αν η πλειοψηφία επιλέξει τελικά τη δραχμή, αυτό δεν θα συμβεί λόγω άγνοιας, αλλά επειδή η καθημερινότητα και οι προοπτικές αυτής της καθημερινότητας θα διαγράφονται πλέον με βεβαιότητα χειρότερες από κάθε άλλη εναλλακτική. Θυμίζω εδώ επιγραμματικά ότι ακόμα και με τις συνήθως υπεραισιοδοξες προβλέψεις του ΔΝΤ (οπως αυτές προκύπτουν από το non paper που το ιδιο διέρρευσε μία ημερα πριν την υπογραφή της νέας δανειακής), η οικονομική συμφωνία και η πολιτική που επιβάλεται από τη δανειακή οδηγεί με βεβαιότητα στην οικονομική καταστροφή. Αυτά τα λένε οι επιστήμονες του ΔΝΤ και όχι εγώ που είμαι απλώς ένα τεμπέλικο γουρούνι. Επομένως αν μείνουμε σε αυτή τη συμφωνία δεν θα εκπλαγώ αν η πλειοψηγία σε λίγους μήνες αποφασίσει να κάνει αυτό που σήμερα φαντάζει ως απονενοημένο διάβημα. Αυτή η συνειδητή επιλογή θα σημαίνει ότι το πράγμα έχει σκατώσει τόσο πολύ που η πλειοψηφία θα δυσκολεύεται να επιβιώσει και δεν θα έχει πλέον να χασει τίποτα με τη δραχμή. Ειρήσθω εν παρόδω εκεί οδηγούμαστε με βεβαιότητα αν παραμείνει το status quo. Υπαρχει λοιπόν προβλημα να κανουμε ενα ωραιο δημοψηφισματακι σε μερικούς μήνες και να αποφασισουμε δημοκρατικα τι θελουμε; Φανταζομαι πως οχι.
Το δημοψηφισμα το είχαν κανει παντιερια οι Γαπικοι το Νοέμβριο του '11 αλλά η αλήθεια είναι ότι ηταν αχρηστο τη δεδομενη χρονικη στιγμη. Το δημοψηφισμα θα ειχε νόημα αν υπήρχε ισχυρό λαϊκό ρεύμα της τάξεως του 40-50% που να επιθυμεί την εξοδο από το ευρώ. Πριν 6 μηνες αυτό δεν υπηρχε και ουτε τωρα υπαρχει με βαση τα δημοσκοπικά αλλά και τα εκλογικα αποτελεσματα. Αν υπαρχει σας ικετευω να μου τo δειξετε. Αρα γιατι συζητάμε για δημοψηφισματα ή τελοσπάντων για δημοψηφισματικού χαρακτήρα εκλογές;
Η μοναδική απάντηση που έχω εγώ, είναι ότι όλα αυτά γίνονται για εσωτερική κατανάλωση, προκειμένου να ενισχυθεί η πόλωση πάνω σε δίπολα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, ευρώ-δραχμή κλπ και να κερδίσουν ορισμένοι δυναμική με ορίζοντα τις εκλογές.
Τέλος υπάρχει το επιχείρημα ότι αν δεν τηρήσουμε τη συμφωνία θα μας διώξουν από το ευρώ. Εκτός από το γεγονός ότι αυτό είναι αντίθετο με την πραγματικότητα, εγώ δεν μπορώ να αντιληφθώ ποιό είναι το πρόβλημα στο να θέλει κάποιος να καταγγείλει το δανεισμό του. Πρόσφατα ο πρόεδρος του ανερχόμενου Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Σίγκμαρ Γκάμπριελ διεμύνησε οτι η μη τήρηση των υποχρεώσεων που απορρέουν από τη δανειακή εκ μέρους της Ελληνικής πλευράς, συνεπάγεται και μη τήρηση των υποχρεώσεων από την πλευρά των Ευρωπαίων. Το ίδιο είπε και ο αξιωματούχος της ΕΚΤ Έβαλντ Νοβότνι, τονίζοντας ότι η χώρα θα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της εάν θέλει να συνεχίσει να λαμβάνει οικονομική βοήθεια.
Αυτό είναι η πιο ξεκάθαρη και ειλικρινής περιγραφή της πραγματικοτητας. Αν η επόμενη κυβέρνηση αποφασίσει ότι δεν θέλει να τηρησει την εξ αρχής ασύμφορη για την Ελλάδα συμφωνιά, αυτό που με βεβαιότητα θα συμβεί είναι η διακοπή της χρηματοδότησης του Ελληνικού κράτους από την Ευρώπη. Το μνημόνιο και το ευρώ δεν έχουν καμία μα καμία σχέση μεταξύ τους. Με το να καταγγείλεις τη συμβαση του μνημονίου, στην ουσία καταγγέλεις τον περαιτέρω δανεισμό σου από τους εταιρους. Όταν το μεσοπρόθεσμο προβλέπει περικοπες πρωτογενών κρατικών δαπανών της τάξεως των 11 δις, και η Ελλάδα χρειάζεται γύρω στα 5-6 δις για να ισοσκελίσει πρωτογενώς, πείτε με τρελό, αλλά εγώ δε βλέπω κάποιο δίλημμα.
Θέλετε να το πάρουμε και ανάποδα; Που ακριβώς διατυπώνεται ότι η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ προυποθέτει την τήρηση της δανειακής; Η συμφωνία που αυτή τη στιγμή διέπει το ευρώ είναι το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Πειθαρχίας το οποίο έχει γίνει ένα κουρελόχαρτο, καθώς πλέον κανείς δεν το τηρεί. Ο λόγος που δεν το τηρεί κανείς είναι επειδή ήταν άλλη μία συμφωνία με φαντασιακούς αυθαίρετους οικονομικούς στοχους που αγνοούσε την πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Οποιεσδήποτε ομοιότητες με το ελληνικό μνημόνιο, σας διαβεβαιώνω είναι τυχαίες...
Τα Ισπανικά, τα Γαλλικά και τα Ιταλικά γουρουνάκια έχουν ήδη δηλώσει οτι θα πέσουν εκτος δημοσιονομικών στόχων το 2012 καθώς και το 2013. Στην Ολλανδία η κυβέρνηση έπεσε επειδή αδυνατούσε να συμφωνήσει στα μέτρα λιτότητας που θα την έβαζαν -λέμε τώρα- εντός δημοσιονομικών στόχων. Στην Ισπανία χθες ανακάλυψαν ότι το χρέος τους είναι τελικά 28 δις παραπάνω από αυτό που είχαν υπολογίσει και έχουν ήδη αρχίσει οι μουρμούρες σχετικά με την πιθανότητα να υπάρχουν μαγειρεμένα δημοσιονομικά στοιχεία. Ο Ραχόι έχει παρει σβάρνα τα κανάλια και δηλώνει σαν άλλος ΓΑΠ ότι δεν είναι δυνατόν η Ισπανία να δανείζεται με αυτά τα επιτόκια. Αν σας θυμίζει κάτι όλο αυτό είναι επειδή το σενάριο το έχουμε ξαναδεί και θα συνεχίσουμε να το βλέπουμε και σε άλλες χώρες όσο οι Γερμανοί επιμένουν στις αποτυχημένες ιδεοληψίες τους και στην προστασία των βραχυπρόθεσμων πολιτικών και οικονομικών τους συμφερόντων...
Στο μεταξύ εσείς μπορείτε να συνεχίσετε το εθνικό αυτομαστίγωμα συνοδευόμενο από τα τοπικά φιλελεύθερα χιτάκια "για όλα εμείς φταίμε", "είμαστε ένας διεφθαρμένος λαός", "πρέπει να σηκώσουμε τα μανίκια και να δουλέψουμε" και φυσικά το αγαπημένο μου "είμαστε ειδική περίπτωση". Το τελευταίο το τραγουδάει συχνά πυκνά και η Μέρκελ προσπαθώντας να εξηγήσει τα ανέξηγητα. Το κακό με όλους αυτούς τους επικίνδυνους είναι ότι όταν παίρνουν την πραγματικότητα και την κάνουν σπαγγάτο προκειμένου να αποδείξουν τη μαλακία τους, μετά την πυκνή επανάληψη του ψέματος, τελικά τo πιστεύουν και ίδιοι, μέχρι φυσικά η πραγματικότητα να σκάσει μία μέρα στα μούτρα τους. Το καλό είναι ότι πλέον όλο και περισσότεροι "ειδικοί" και αναλυτές έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν οτι τα μοντέλα που παρουσιάζουν ως επιστημονικά δεδομένα δεν είναι τίποτα παραπάνω από δοξασίες.
Η μοναδική απάντηση που έχω εγώ, είναι ότι όλα αυτά γίνονται για εσωτερική κατανάλωση, προκειμένου να ενισχυθεί η πόλωση πάνω σε δίπολα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, ευρώ-δραχμή κλπ και να κερδίσουν ορισμένοι δυναμική με ορίζοντα τις εκλογές.
Τέλος υπάρχει το επιχείρημα ότι αν δεν τηρήσουμε τη συμφωνία θα μας διώξουν από το ευρώ. Εκτός από το γεγονός ότι αυτό είναι αντίθετο με την πραγματικότητα, εγώ δεν μπορώ να αντιληφθώ ποιό είναι το πρόβλημα στο να θέλει κάποιος να καταγγείλει το δανεισμό του. Πρόσφατα ο πρόεδρος του ανερχόμενου Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Σίγκμαρ Γκάμπριελ διεμύνησε οτι η μη τήρηση των υποχρεώσεων που απορρέουν από τη δανειακή εκ μέρους της Ελληνικής πλευράς, συνεπάγεται και μη τήρηση των υποχρεώσεων από την πλευρά των Ευρωπαίων. Το ίδιο είπε και ο αξιωματούχος της ΕΚΤ Έβαλντ Νοβότνι, τονίζοντας ότι η χώρα θα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της εάν θέλει να συνεχίσει να λαμβάνει οικονομική βοήθεια.
Αυτό είναι η πιο ξεκάθαρη και ειλικρινής περιγραφή της πραγματικοτητας. Αν η επόμενη κυβέρνηση αποφασίσει ότι δεν θέλει να τηρησει την εξ αρχής ασύμφορη για την Ελλάδα συμφωνιά, αυτό που με βεβαιότητα θα συμβεί είναι η διακοπή της χρηματοδότησης του Ελληνικού κράτους από την Ευρώπη. Το μνημόνιο και το ευρώ δεν έχουν καμία μα καμία σχέση μεταξύ τους. Με το να καταγγείλεις τη συμβαση του μνημονίου, στην ουσία καταγγέλεις τον περαιτέρω δανεισμό σου από τους εταιρους. Όταν το μεσοπρόθεσμο προβλέπει περικοπες πρωτογενών κρατικών δαπανών της τάξεως των 11 δις, και η Ελλάδα χρειάζεται γύρω στα 5-6 δις για να ισοσκελίσει πρωτογενώς, πείτε με τρελό, αλλά εγώ δε βλέπω κάποιο δίλημμα.
Θέλετε να το πάρουμε και ανάποδα; Που ακριβώς διατυπώνεται ότι η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ προυποθέτει την τήρηση της δανειακής; Η συμφωνία που αυτή τη στιγμή διέπει το ευρώ είναι το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Πειθαρχίας το οποίο έχει γίνει ένα κουρελόχαρτο, καθώς πλέον κανείς δεν το τηρεί. Ο λόγος που δεν το τηρεί κανείς είναι επειδή ήταν άλλη μία συμφωνία με φαντασιακούς αυθαίρετους οικονομικούς στοχους που αγνοούσε την πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Οποιεσδήποτε ομοιότητες με το ελληνικό μνημόνιο, σας διαβεβαιώνω είναι τυχαίες...
Τα Ισπανικά, τα Γαλλικά και τα Ιταλικά γουρουνάκια έχουν ήδη δηλώσει οτι θα πέσουν εκτος δημοσιονομικών στόχων το 2012 καθώς και το 2013. Στην Ολλανδία η κυβέρνηση έπεσε επειδή αδυνατούσε να συμφωνήσει στα μέτρα λιτότητας που θα την έβαζαν -λέμε τώρα- εντός δημοσιονομικών στόχων. Στην Ισπανία χθες ανακάλυψαν ότι το χρέος τους είναι τελικά 28 δις παραπάνω από αυτό που είχαν υπολογίσει και έχουν ήδη αρχίσει οι μουρμούρες σχετικά με την πιθανότητα να υπάρχουν μαγειρεμένα δημοσιονομικά στοιχεία. Ο Ραχόι έχει παρει σβάρνα τα κανάλια και δηλώνει σαν άλλος ΓΑΠ ότι δεν είναι δυνατόν η Ισπανία να δανείζεται με αυτά τα επιτόκια. Αν σας θυμίζει κάτι όλο αυτό είναι επειδή το σενάριο το έχουμε ξαναδεί και θα συνεχίσουμε να το βλέπουμε και σε άλλες χώρες όσο οι Γερμανοί επιμένουν στις αποτυχημένες ιδεοληψίες τους και στην προστασία των βραχυπρόθεσμων πολιτικών και οικονομικών τους συμφερόντων...
Στο μεταξύ εσείς μπορείτε να συνεχίσετε το εθνικό αυτομαστίγωμα συνοδευόμενο από τα τοπικά φιλελεύθερα χιτάκια "για όλα εμείς φταίμε", "είμαστε ένας διεφθαρμένος λαός", "πρέπει να σηκώσουμε τα μανίκια και να δουλέψουμε" και φυσικά το αγαπημένο μου "είμαστε ειδική περίπτωση". Το τελευταίο το τραγουδάει συχνά πυκνά και η Μέρκελ προσπαθώντας να εξηγήσει τα ανέξηγητα. Το κακό με όλους αυτούς τους επικίνδυνους είναι ότι όταν παίρνουν την πραγματικότητα και την κάνουν σπαγγάτο προκειμένου να αποδείξουν τη μαλακία τους, μετά την πυκνή επανάληψη του ψέματος, τελικά τo πιστεύουν και ίδιοι, μέχρι φυσικά η πραγματικότητα να σκάσει μία μέρα στα μούτρα τους. Το καλό είναι ότι πλέον όλο και περισσότεροι "ειδικοί" και αναλυτές έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν οτι τα μοντέλα που παρουσιάζουν ως επιστημονικά δεδομένα δεν είναι τίποτα παραπάνω από δοξασίες.
No comments:
Post a Comment